Benimki küstü bana. Kollarını göğsünün üzerinde bağlayıp, kafası öne eğik bir şekilde sırtını içimdeki en kuytu köşeye dayadı, rugan ayakkabısının burnunu yere vurup duruyor. Öyle kuytu bir köşede duruyor ki, ayakkabısını her yere vurduğunda yerden havalanan toz zerrecikleri çorabının danteline yapışıyorlar.
Son bir hafta 10 gündür, kavga ediyorum sanki kendimle.
Oğlan ağlıyor ben ağlıyorum, oğlan susuyor ben yine ağlıyorum.
Gece 3de uyanıyor, ağlıyorum, sürekli yanına olayım istiyor, annem alıp biraz nefes almamı sağlıyor yine ağlıyorum, ....bir ağlama hali ki sormayın gitsin...
Reklamlarda ağlıyorum, haberlerde ağlıyorum,filimlerde hüngür hüngür ağlıyorum...
Sırtımda bir ağrı,daha doğrusu sırtımda mı ciğerimde mi onu da bilmiyorum.
Tek bilidiğim oğlan ağladığında kucağıma alırsam kaburgalarımın ciğerlerime battığı, almazsam ise kalbime oklar battığı...
Doğum sonrası depresyonu yaşamadım derken “post post natal” depresyondayım herhalde. Ya da bahar depresyonu ya da...... her neyse işte bilemiyorum. Tek bildiğim o pozitif o neşe dolu kız çocuğunun biraz köşesine çekilmek istediği. Kısa bir ara, tadilat sebebiyle bir süre kapalıyız... bir-iki haftaya kalmadan yenilenip,dirilip,capcanlı döneceğiz yazılarımıza...
0 yorum var.Sen de yazmak istersen burayı tıkla...:
Yorum Gönder