Huuu komşu komşu

Apartman ve site yaşamı sanırım yukarda duydyğumuz "huuu komşuuu"cümlesinin büyük şehirlerde ölmesine sebep oldu.
Oysa apartmanımıza taşınmamızı takip eden aylar içerisinde “ev alma komşu al” atasözümüzün ne kadar da anlamlı olduğunu üst kat komşularımız sayesinde hatırlamış bulunmuştum. Sabahın köründe bangır bangır müzik dinleyen, evde takunya benzeri terliklerle gezen ve olmadık saatlerde halı olmayan evlerini “gacurt gucurt” sesleri eşliğinde elektirkli süpürgeye süpüren bu insanımsı varlıklar, çok geçmeden ne kadar nezaket özürlü olduklarını da ekte yaşanan şu hadiseler sonrasında bizzat bizlere kanıtlamışlardır.
Hadise 1: Başak, yoğun kanama sonrası, bebeğinin hayata devam edebilmesi için dualar ederek, aldığı hormon haplarının da etkisiyle sersem bir şekilde yatmaktadır. Ama nedense kafasının içinde “bessa me moucho” şarkısı çalıp durmaktadır. Bu işte bir gariplik yok mudur? Elbette vardır. Şarkı sabahın 8 küsüründe kafasından değil üst kattan gelmektedir. “Ya sabır, ha bitti ha bitecek” derken, şarkılar ispanyolcadan,fransızcaya ve yunan şarkılarına dönüşmektedir. Kısa bir süre daha sabreden Başak, bir hışımla üst kata çıkıp zili çaldığında karşısında küstah, küstah olduğu kadar sevimsiz bir gençle karşılaşır(genç dediysem 27 ve üstü öyle 18 filan zannetmeyin). “Rahatsız olduğunu, olmasa bile yüksek sesle müzik dinlemenin bir zamanı olduğunu düzgün bir dille ifade edip, sesin kızılmasını rica ettiğinde aldığı cevap Başak’ın içinde “ah elimde bir balta olsaydı da şu adamın kafasına indirseydim” hissi yaratır. Cevap nokasına virgülüne dokunulmadan aynen şöyledir. “Sabah kaçta müzk dinleyeceğime sen mi karar vereceksin, hem dinlediğim şarkılar çok güzel...” Aklındaki balta hayaliyle”kibar bir şekilde özür dileyip sesi kısmanızı beklerdim, bu yaptığınız kabalık” diyerek, aklındaki diğer cümleleri içinde tutan Başak, “asıl siz terbiyesizsiniz bu saatte gelip kapıma dayanıyorsunuz” cevabıyla bir hışım eve dönüp balta aramaya başlar, ancak yazık ki evde hiç balta yoktur...
Hadise 2: Bu müzik sesini uygunsuz saatlerde açma olayı aylarca devam etti. Hatta bir gün Efe Deniz’in uykusundan uyanmasına bile sesbep oldu. Apartman girişinde bahsi geçen gencin babasıyla karşılaşan eşim yukardan gelen yüksek sesli müziğin bebeği rahatsız ettiğini söylediğinde ne cevap alsa beğenirsiniz “biz 2 ay sonra taşınıyoruz zaten...” Nasıl yani, siz iki ay sonra taşınıyorsunuz diye biz 2 ay daha bunu çekelim mi? Herhalde adamın yaşı itibariyle eşim, kibar davrandı yoksa ikinci bir baltalı saldırıya açık bir cümle...
Neyse ki, bu baş belası denebilecek aile tam çapraz karşımıza taşındı da bir süredir rahatız. Ama esas güzel olan bu gürültücü aileden muzdarip, bizim üstümüzün üstünde oturan Yasemin ve Atilla ile görüşmeye başlamamız oldu. Yasemin ve Atilla ile sık sık apartman giriş çıkışında, asansörde karşılaşıyor, hep görüşmek istiyor ama bir türlü fırsat bulamıyorduk. Yasemin benden tam 1 ay önce doğum yapmış ve Uras isminde dünya tatlısı bir oğlu olmuştu. Efe Deniz’in yaşıtı bir arkadaşı olacağı düşüncesi çok heyecanlıydı. Akşam üstü yukarı çıktık. Kapı açıldığında Efe Deniz de, Uras da babalarının kucaklarındaydılar ve uzun uzun birbirleriyle bakıştılar. Daha sonra kaynaşmaları için yere yan yana bıraktık ufaklıkları. 1 ay gerçekten de ne kadar değiştiriyor bebekleri. Yüzü tanımaya çalışan Uras her inceleme girişiminde bulunduğunda bizimki ağladı, biz güldük. Uras son sürat emekleyen, fena halde sıralayan maaşallah kıpır kıpır bir bebek. Bilirsiniz ben de hep Efe denzi’in hareketliliğinden bahsederim ama Efe Deniz, Uras’ın seriliği karşısında dondu kaldı diyebilirim. Beraber oynamaları için ortaya koyduğumuz oyuncakları, Uras eline alıp emekleyerek başka yerlere götürünce ve bizimki de emekleyip ulaşamayınca yine bastı yaygarayı. Yine de zaman zaman yan yana oturmaları, pencere storunun ipine iki uçtan saldırmaları, şaşkın şaşkın ve kaçamak bakışlar atmaları, o saflıkları çok güzel ve görümeye değerdi. Biz büyükler de bu hengamenin içinde sohbet edip birbirimizi daha yakından tanıma fırsatı bulduk ve çok keyifli bir akşamüstü geçirdik. Öyle ki tekrarı bu pazara :)
Bu arada Uras’ın da bir blogu var burdan sizlerle tanıştırmak isterim kendisini:
http://www.urasingunlugu.blogspot.com/
Pazar akşamı ise bir burukluk vardı içimde. Cuma günkü kontrolüm sonrası serviksin ,rahim kanalının 31.8 mm olması sebebiyle Sibel hanım, kesinlikle bir gün dahi çalışamayacağımı üzülerek bildirdi. En azında 1,5 ay sosyalleşebileceğimi düşünüyordum oysa ki. Pazartesi şirkete gittim. Tabii komik bir durumdu. Herkes “aaa aynı bıraktığımız gibisin” dediler. Hatta Nehir’den hiç haberleri olmamış bazı arkadaşlar , “nasıl yani, kaç ay geçti hala doğmadı mı?” diye hayrete düşerlerken, bazı arkadaşların gözlerinde “vah vah, bak doğum sonrası nasıl göbek kalmış” ifadesini açıkça gördüm :)
Gerekli açıklamalar, yasal prosedürler ve hasret gidermenin ardından şirketten ayrıldım.Bugün itibariyle Efe Deniz’in doğumu için almış olduğum 6 aylık ücretsiz iznim bitip sigortam başlarken 32. Haftaya kadar raporlu bir şekilde yatmaya devam edip, 32. Hafta itibariyle ise doğum iznine ayrılıyorum.
Herkes az kaldı diyip duruyor. Ama koskoca 14 hafta var daha önümde. Hele bir de yatarak geçince bu süre 14 hafta 14 ay gibi geliyor insana. Olsun hele bir o 14’ün 10 hastasını geçirelim de, ben razıyım böyle yatmaya.
Ne derler bilirsiniz “karpuz yata yata büyür”. Ben de çocuklarımı karpuz misali büyütüyorum desem yalan olmaz değil mi...

glitter-graphics.com